Ο Σπύρος Τρύφωνας, ο βοηθός του Καλόπουλου στο περυσινό ντέρμπι του Καραϊσκάκη μεταξύ των «αιωνίων» μίλησε για την απόφασή του να ακυρώσει το γκολ του Κατσουράνη στο 83ο λεπτό του αγώνα και δίνει τις δικές του απαντήσεις, αποκαλύπτοντάς πως αυτό το λάθος παραλίγο να κοστίσει τη ζωή του παιδιού του!

Το βράδυ της 19ης Φεβρουαρίου σημάδεψε την περυσινή σεζόν, καθώς η υπόδειξή του σήκωσε θύελλα αντιδράσεων και οι φίλαθλοι μιλούν ακόμη για εκείνο το ματς. Ο 38χρονος πρώην πλέον επόπτης, μέσα από την μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία της εφημερίδας GOAL λύνει τη σιωπή του και αναφέρεται στην συγκεκριμένη φάση, παραδέχεται το λάθος του και εξηγεί την απόφασή του, απαντάει σε όσους του φόρεσαν την ταμπέλα του «στημένου», θυμάται την αντιμετώπιση που είχε στην κλειστή κοινωνία της Κέρκυρας και την επίθεση που δέχθηκε από οπαδούς του Παναθηναϊκού η έγκυος γυναίκα του με αποτέλεσμα να κινδυνέψει να «χάσει»το παιδί του (!) και εκφράζει το παράπονό του.

Αναλυτικά η συνέντευξή του στην εφημερίδα GOAL και τον Αλέξη Πλατή:



Κύριε Τρύφωνα τη θυμάστε τη φάση;

Βεβαίως, πάρα πολύ...

Την είδατε ξανά τις επόμενες μέρες; Τί είδατε;

Τις επόμενες μέρες δεν είχα τη δύναμη και το σθένος να τη δώ. Τη φάση τη είδα ξανά το καλοκαίρι με τα μάτια μου. Μετά τον Ιούλιο...

Και;

Κοίταξε να δεις. Λόγω των κροτίδων και των αντικειμένων που έπεφταν στον αγωνιστικό χώρο αναγκάστηκα κάποια στιγμή να χάσω από τα μάτια μου τη φάση, για δύο δευτερόλεπτα, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τέλος πάντων.

Και έγινε η ζημιά...

Είναι τη στιγμή που έκανε το σουτ ο Ζιμπέρτο, τον οποίο δεν βλέπω καν ως ποδοσφαιριστή γιατί υπήρχαν πολλά σώματα σε εκείνο το σημείο. Δεν τον βλέπω τον άνθρωπο.

Άρα, δεν ξέρετε πότε ξεκίνησε η φάση...

Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε το σουτ. Όταν βλέπω εγώ, λοιπόν, την μπάλα, την μπάλα... πρόσεξε, ο Κατσουράνης ήταν σε θέση οφσάιντ, γιατί τον κάλυπτε μόνο ο Ντουντού που ήταν πάνω στη γραμμή του τέρματος.

Γιατί σηκώσατε το σημαιάκι τότε;

Σε ένα μεγάλο ντέρμπι είναι δίκοπο μαχαίρι να πάρεις μια απόφαση για την οποία δεν είσαι σίγουρος. Επειδή όμως και άλλες φορές στην καριέρα μου με έχει βοηθήσει η τύχη και το ένστικτο, έκανα αυτό που μου έλεγε το ένστικτό μου. Και το ένστικτό μου ήταν να σηκώσω το σημαιάκι. Άπαξ λοιπόν και το έκανα, σήμαινε ότι ήμουν σίγουρος.

Τώρα που την είδατε πιο καθαρά παραδέχεστε ότι κάνατε λάθος;

Μα δεν είναι ότι εγώ δεν το παραδέχομαι. Το παραδέχθηκα όταν βγήκαμε από τα αποδυτήρια και μου είπαν έκανες λάθος. Τί να μην παραδεχθώ λοιπόν; Αφού υπάρχει μία τηλεόραση που σου δείχνει ξεκάθαρα αν έχεις κάνει λάθος ή όχι. Εγώ θέλω όμως όλους εσάς που κάνετε τους κριτές, τους φίλαθλους που ασχολείστε με το ποδόσφαιρο, να μπείτε στη θέση μου για ένα δευτερόλεπτο, στην ταχύτητα που το είδα εγώ και κάτω από τις συνθήκες που εγώ είδα τη φάση. Εκεί υπάρχουν δύο λύσεις. Οφσάιντ ή όχι. Επέλεξα την πρώτη.

Θεωρείται ότι σε ένα άλλο παιχνίδι, όχι ντέρμπι, θα γινόταν ο ίδιος ντόρος;

Ακριβώς. Η φασαρία γίνεται γιατί οι ομάδες λέγονται Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Αν ήταν πιο μικρές, θα έμενα 3-4 αγωνιστικές εκτός ορισμών και θα επέστρεφα. Όπως έχει γίνει χιλιάδες φορές με βοηθούς όλα αυτά τα χρόνια και θα συνεχίσει να γίνεται. Εγώ λοιπόν, θα έλεγα το εξής: Αν ο Τρύφωνας ήταν «στημένος» σε αυτό το ματς, γιατί μου έχουν προσδώσει και αυτόν τον χαρακτηρισμό...

Τί έχετε να τους απαντήσετε;

Έχω να τους πω ότι θα ήταν πολύ βλάκας ο Τρύφωνας αν ήταν «στημένος»και περίμενε στο 83' μία τέτοια φάση, η οποία θεωρητικά είναι ξεκάθαρη, να την ακυρώσει και άφηνε στο 60', στο 62' και στο 64' άλλους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού οριακά να φεύγουν και να μην τους σταματάει τότε. Δεν θα ήταν πολύ εύκολο αυτό; Με το σκορ 1-1 αν δεις, γιατί είδα το ματς με καθαρό μυαλό έπειτα από μήνες, είδα ότι αφήνω τον Σισέ σε οριακή αλλά καθαρή φάση. Έπρεπε να φύγει. Τον αφήνω δύο φορές και βγαίνει μόνος του με τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού και το χάνει. Μπορούσα να τον σταματήσω; Έπρεπε, δηλαδή, να πάει στο 83' και από μία φάση από κόρνερ να γίνω ρεζίλι των σκυλιών για να δείξω πόσο «στημένος» είμαι, αν ήμουν «στημένος»; Πόσο χαζό είναι αυτό;

Ο Σπύρος Τρύφωνας έπειτα από 10 χρόνια αποτελεί παρελθόν από την διαιτησία:

Ο χώρος αυτός δεν με εκφράζει πια. Έκανα ένα σοβαρότατο λάθος, σε ένα πάρα πολύ μεγάλο παιχνίδι, ίσως το μεγαλύτερο που σφύριξα στην Ελλάδα. Υπήρξαν και άλλα παιχνίδια πιο σημαντικά στο εξωτερικό που είχα πάρει μεγάλες βαθμολογίες. Θεωρώ ότι είμαι πάρα πολύ καθαρός, έχω πράξει το καθήκον μου στο ακέραιο όλα αυτά τα χρόνια που είμαι διαιτητής. Η κοινωνία της Κέρκυρας δεν με γνώρισε από την διαιτητική μου πλευρά. Είμαι επαγγελματίας. Είμαι ασφαλιστικός σύμβουλος, το εισόδημά μου δεν προέρχεται από τη διαιτησία, προέρχεται αμιγώς από το επάγγελμα που κάνω.

Ποιο είναι το παράπονό σας;

Έχω παίξει πάρα πολύ δυνατά παιχνίδια στο εξωτερικό και τα πήγαμε μια χαρά. Ποτέ δεν άκουσα κάτι καλό για μας. Όμως, με το πρώτο σοβαρό λάθος το οποίο έγινε στην καριέρα μου, όντως πάρα πολύ σοβαρό, για μένα αδικαιολόγητο κιόλας για το πως ξέρω εγώ τον εαυτό μου και τι εμπιστοσύνη είχα στις δυνάμεις μου, έληξε μία καριέρα 10 ετών.

Συναισθήματα ύστερα από 10 χρόνια στη διαιτησία;

Κρατάω τις όμορφες στιγμές με την ίδια αγάπη μέσα στην καρδιά μου. Γνώρισα πολλούς φίλους. Τη γυναίκα μου τη γνώρισα σε ταξίδι για τη διαιτησία. Μου έδωσε καταξίωση, με έκανε πολύ πιο έμπειρο, ευελπιστώ πιο σοφό.

Πικραμένος από την στάση της ΕΠΟ τονίζει:

Από τη στιγμή που έγινε ένα τόσο σημαντικό λάθος που αποδέχομαι και ήμουν έτοιμος να πληρώσω τις συνέπειες, όποιες κι αν είναι αυτές, περίμενα μόνο στήριξη από την ΕΠΟ. Εμείς όταν παίζουμε αγώνες είναι σαν να παίζει η Εθνική Ελλάδας. Αντιπροσωπεύουμε το ελληνικό ποδόσφαιρο από τον τομέα της διαιτησίας.

Γιατί θα πρέπει από μία φάση στο ελληνικό πρωτάθλημα για ένα πλάγιο άουτ να τη δείχνουμε 24 φορές και για ένα γκολ στην Ευρώπη, μπήκε δεν μπήκε, η UEFA το δείχνει δύο φορές και τέλος, όποιος το είδε. Και ξέρεις και κάτι άλλο, έρχεται ο παρατηρητής στο εξωτερικό και λέει: «Εκεί έκανες ένα λάθος, ήσουν στη σωστή θέση», σου βάζει πιο μικρή βαθμολογία και σε τιμωρεί, δεν σου παίρνει το κεφάλι, για όνομα του Θεού!

Το περασμένο καλοκαίρι έληξε η τιμωρία του Σπύρου Τρύφωνα, και ακολούθως πέρασε με επιτυχία τα τεστ και τις γραπτές εξετάσεις, αλλά το κλίμα ήταν βαρύ και έθεσε εαυτόν εκτός πινάκων:

Το καλοκαίρι μου πέρασαν ένα μήνυμα ότι θα μπορούσα ας πούμε να παίξω ίσως στην Σούπερ Λίγκ, ίσως σε μικρότερη κατηγορία για ένα διάστημα, πράγμα το οποίο δεν με ενδιέφερε καθόλου. Το θέμα είναι κάτι άλλο όμως. Δεν είναι το συγκεκριμένο ματς, αυτό που με έκανε να απομακρυνθώ από τη διαιτησία. Σου λέω τώρα αυτά που σκέφτομαι μήνες. Αγάπησα τη διαιτησία παραπάνω από τη ζωή και την οικογένειά μου. Κάποιοι άνθρωποι που με έζησαν όλα αυτά τα χρόνια υπέφεραν μαζί μου. Δεν με είδαν ποτέ Σαββατοκύριακο, ποτέ γιορτές, ποτέ αργίες. Ήμουν στο γήπεδο για προπόνηση ή αγώνες. Έδωσα και τη ζωή μου για τη διαιτησία.