Ή ΜΑΤΙΝΑ Ή ΜΑΡΙΝΑ Ή ΜΑΡΙΑ 1

Παρασκευή βράδυ. Χτυπάει το τηλέφωνο. Δεν το σηκώνω. Όχι, αυτό είναι από τραγούδι του Μαζωνάκη. Εγώ το σήκωσα. Ήταν ο φίλος μου ο Μάνθος που με εκλιπαρούσε να βγω μαζί με την κοπέλα του, και μια φίλη της για ρακόμελα στου ψυρρή
‘’Ωραία η φίλη ?΄ ρώτησα.
‘’Καλή είναι.’’
‘’Κατάλαβα. Καλά θα έρθω, αλλά θυμήσου μου χρωστάς χάρη. Δεν είχα καμία όρεξη να βγω.’’

Μετά από τρία τέσσερα σφηνάκια ρακόμελα, και ενώ ο Μάνθος με την κοπέλα του δεν είχαν ξεκολλήσει ο ένας απ τον άλλον, αποφάσισα να ξεκινήσω κουβέντα με την φίλη της Βιολέτας, γιατί αν συνέχιζε έτσι η βραδιά θα πέθαινα αργά και μαρτυρικά από βαρεμάρα.
Την φίλη της Βιολέτας την έλεγαν ή Μαρίνα ή Ματίνα. Μπορεί και Μαρία. Γενικώς όποτε με συστήνουν με κάποιον, το έχω γούρι να μην θυμάμαι το όνομα του.
‘’Και τι μουσική ακούς?’’ Την ρώτησα ενώ γέμιζα τα ποτήρια μας.
‘’Απ όλα.’’ Μου απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
‘’Χωρίς κρεμμύδι?’’
‘’Ε?’’
‘’Τίποτα άστο. Δηλαδή τι απ όλα. Γίνε λίγο πιο συγκεκριμένη.’’
‘’Κοίτα, τώρα τελευταία ακούω ροκ.’’
Επιτέλους σκέφτηκα. Να και κάτι που να μπορούμε να συζητήσουμε.
‘’Όταν λες ροκ. Τι ακούς δηλαδή?’’
΄΄Μ αρέσει πολύ ο Χατζηγιάννης, οι Ονιράμα, οι Μέλισσες και ο Στρατής.΄΄
‘’Ά μιλάμε για hard rock.’’ Ά ρε Μάνθο που μ έμπλεξες πάλι, σκέφτηκα.
Μετά από δυο βασανιστικές ώρες είχε έρθει η ώρα να γυρίσουμε σπίτια μας. Η Μαρίνα ή Ματίνα ή Μαρία ήταν ομορφούλα, αλλά δεν υπήρχε κανένα σημείο επαφής. Λες και ήμασταν από διαφορετικούς κόσμους. Οπότε το μόνο που κράτησα ήταν η συζήτηση μας για τη μουσική που ακούει, και που την έγραψα μόλις τώρα.
Και αλήθεια τι είναι ροκ ,σκεφτόμουν ενώ γύρναγα για το σπίτι? Μπορεί κι εγώ κάποτε να πω σε κάποιον τα συγκροτήματα που ακούω και να γελάει. Μήπως είναι ο τρόπος σκέψης, ο τρόπος ζωής. Είναι τα κόκκινα all-starakia? Τα μακριά μαλλιά? Τα μούσια? Τα βαμμένα μαύρα νύχια.
Και ποιος είμαι εγώ να κριτικάρω αν ο άλλος είναι ροκ ή αν όντως ακούει ροκ. Πρέπει να βγει ένα ροκόμετρο νομίζω που να μετράει στο καθένα, πόσο ροκ είναι. Να μην είναι ακριβό όμως. Κρίση έχουμε βρε αδελφέ, και δεν έχω και φράγκο αυτό τον καιρό.
Νομίζω ότι αυτή είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση για να την ανοίξω σε αυτό εδώ το κειμενάκι. Θεωρώ ότι είναι πιο βατή και πιο εύκολη η ερώτηση ‘’τι είναι Θεός’’ ή ‘’τι είναι ζωή’’ παρά ‘’τι είναι ροκ’’. Προσπαθούν να το εξηγήσουν η Πρωτοψάλτη με τον Κραουνάκη σε ένα πολύ ωραίο τους ντουέτο, και με ένα στίχο από το τραγούδι τους θα κλείσω.
‘’Γιατί το ροκ, ότι και να σαι, άμα δεν το χεις, να το φοβάσαι’’





Ή ΜΑΤΙΝΑ Ή ΜΑΡΙΝΑ Ή ΜΑΡΙΑ 2 (ΣΚΙΣΕ ΜΕ Ν ΑΛΛΑΞΩ ΡΑΦΤΗ)

‘’Καλό το κείμενο, αλλά θέλει μερικές βελτιώσεις για να γίνει πιο πιασάρικο.
Που πας ρε καραμήτρο χωρίς λίγο σεξ? Ποιός θα το διαβάσει το κείμενο?
Η κουβέντα για τη μουσική έπρεπε να γίνει στο δωμάτιο σου ,όπου αφού την αποπλανείς με κεράκια ,στικάκια αρωματικά,σαγκριά ,Χατζηγιάννη μουσική, χαμηλό φωτισμό και κάνετε ένα νερόβραστο σεξ τα παίρνεις στο κρανίο, ανάβεις το φωτορυθμικό στυλ καρούμπαλο μπατσάδικου, πετάς ένα cd frank zappa-give me your dirty love,η έστω λίγο zeppelin στο διαπασόν και τη σκίζεις ν αλλάξει ράφτη, οπότε καταλαβαίνει αμέσως το κορίτσι ότι ο Χατζηγιάννης δεν είναι ροκ και ποιο είναι το πραγματικό ροκ.’’

Τάδε έφη ο φίλος μου ο aman αφού διάβασε το πρώτο κειμενάκι με τίτλο ‘’Ή ΜΑΤΙΝΑ Ή ΜΑΡΙΝΑ Ή ΜΑΡΙΑ’’

Κι επειδή δεν θέλω να χαλάω χατίρι σε κανέναν, πόσο μάλιστα σε έναν αναγνώστη μου και φίλο καρδιακό( ναι καλά τον λέω καρδιακό, είναι σε προχωρημένη ηλικία ο πορνόγερος και ας το παίζει τζόβενο), θα συνεχίσω την ιστορία, σχεδόν από εκεί που την άφησα.


Την επόμενη μέρα και ενώ έπαιζα με τον μικρό μου αδελφό τένις στο wii, που παρεμπιπτόντως δεν υπάρχει καλύτερος από μένα , χτύπησε το κουδούνι.
Το κακό είναι ότι όταν παίζω τένις στο wii το νιώθω. Δηλαδή βάζω κορδελίτσα στα μαλλιά σαν τον Ναδάλ, περικάρπιο για τον ιδρώτα, μπλουζάκι πόλο, σορτσάκι και αθλητικό παπούτσι. Κάπως έτσι με βρήκαν ο Χρήστος με την Βιολέτα και την φίλη της με το όνομα-αίνιγμα, και δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους.
Η επίσκεψη τους ήταν απρόσμενη, αλλά δεν με χάλασε. Μετά από μια αισθηματική ταινία που είδαμε και μερικά σουβλάκια, και ενώ είχα καταφέρει να τζάσω τον μικρό μου αδελφό απ το σπίτι, ο Μάνθος με τη Βιολέτα με ενημερώσανε ότι είχανε μια δουλεία και ότι θα φεύγανε για καμιά ώρα.
Ήταν εμφανές ότι μου κάναν πάσα την Ματίνα ή Μαρίνα ή Μαρία. Ακόμα δεν είχα μάθει το πραγματικό της όνομα, και τώρα ήταν πια αργά να τη ρωτήσω.
Η….Ματινόοοοαυτή τέλοσπάντων δεν έχασε καθόλου καιρό. Μου ζήτησε να πάμε να της δείξω το δωμάτιο μου. Δέχτηκα μετά χαράς. Εκεί για να μην μακρηγορώ, χάδι στο χάδι, φιλί στο φιλί ήμασταν έτοιμοι να ‘’παίξουμε ξύλο’’ αν με πιάνετε. Τι να κάνω δεν βρήκα άλλο τρόπο να το πω. Την σταμάτησα απότομα και θυμήθηκα τις συμβουλές του φίλου μου του aman.
Άναψα κάνα δυο αρωματικά στικάκια που τα είχα πάρει από κάτι Πακιστανούς στην Θηβών, πιο πολύ για να μην μυρίζει το δωμάτιο μου όταν κάπνιζα φοσμπά παρά για τέτοιες περιστάσεις. Σαγκριά δεν έβαλα να πιούμε γιατί είναι μπελαλίδικο ποτό(έλεος ρε συ aman, χάθηκε μια βότκα?) χαμήλωσα τα φώτα, και έβαλα τον Χατζηγιάννη να μας τραγουδάει ‘’αν μου τηλεφωνούσες’’. Παρτην εσύ βρε έρημε τηλέφωνο. Πανάθεμα σε για άντρα, κάρτα δεν έχεις?
Παρ όλα όσα έκανα, η διάθεση μου αντί να ανέβει, έπεσε κατακόρυφα. Δεν μπορούσα να ακούω τον Μιχάλη να βουίζει μέσα στ αυτιά μου και να κάνω ότι κάνω. Ήμουν σε φάση πριν την απόλυτη ξενέρα, όπου θα έσβηνε ο διακόπτης. Τελικά άλλαξα σχέδια.
Έκλεισα τελείως τα φώτα και άναψα το φωτορυθμικό που έχω σε στυλ καρούμπαλο μπατσάδικου, μαζί με κάτι παλαιολιθικά backlights που είχα, και έκαναν την όλη φάση πολύ ψυχεδελική. Το μόνο που έλειπε ήταν να πηδήξει και η Janis Joplin από την ντουλάπα και ν αρχίσει να τραγουδάει το ‘’Try’’
Εγώ πάντως έβαλα ένα cdακι Frank Zappa και συγκεκριμένα το Dirty Love, και βούτηξα ,κλείνοντας την μύτη μου σαν δύτης, στο κρεβάτι.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Έπειτα άναψα ένα τσιγάρο ,και με ακουμπισμένη μου την πλάτη στο προσκέφαλο του κρεβατιού της είπα:
“ Αυτό είναι Ροκ Μαρία’’
‘’Πως με είπες’’ είπε και γύρισε και με κοίταξε νευριασμένη.

Οπότε το Μαρία αποκλείεται ,σκέφτηκα ενώ έκανα κυκλάκια με τον καπνό, και έκλεισα ήρεμος τα μάτια μου.

Special Thanks to aman, και να περιμένετε και το τρίτο μέρος, γιατί όλα τα έπη είναι τριλογίες.






Ή ΜΑΤΙΝΑ Ή ΜΑΡΙΝΑ Ή ΜΑΡΙΑ 3

Και ενώ τα δαχτυλίδια του καπνού άρχισαν να χάνονται στον αέρα του μισοσκότεινου δωματίου, η Ματινοαυτή συνέχισε να επιμένει για το πώς την αποκάλεσα πριν από λίγο. Μου είχαν μείνει δυο επιλογές. Είτε να το ρισκάρω και να πω ένα όνομα στη τύχη, είτε να της πω την αλήθεια. Ότι δεν ήξερα πως πραγματικά την έλεγαν.
Και οι δυο περιπτώσεις, μπορούσαν να μου προκαλέσουν σοβαρές επιπτώσεις στην σωματική μου υγεία, μιας και τα τακούνια που φόραγε πριν της τα βγάλω, ήταν αρκετά αιχμηρά απ όσο πρόσεξα, και δεν θα ήθελα να πάθω ότι έπαθε ο κακομοίρης ο Κούγιας.
Οπότε αποφάσισα να σιωπήσω, και να περιμένω βοήθεια εξ ουρανού, ή έναν απομηχανή Θεό, όπως συνέβαινε και στις αρχαίες τραγωδίες.
Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή κάτι ακούστηκε μέσα από την ντουλάπα που ήταν απέναντι από το κρεβάτι μου. Στην αρχή άκουσα να γρατζουνάνε μια κιθάρα. Και τότε με ένα δυνατό χτύπημα κλοτσώντας τα φύλλα της ντουλάπας, εμφανίστηκε από μέσα της ο Jimmy Hendrix.
‘’Σώθηκα’’ σκέφτηκα από μέσα μου. Ο Τζιμάκος ,ανενόχλητος, άρχισε να σολάρει με την κιθάρα του, και να τραγουδάει το voodoo child απ ότι κατάλαβα, ενώ λικνιζόταν στους ρυθμούς της ηλεκτρικής του, και ανεβοκατέβαζε το κεφάλι του, με το άφρο μαλλί του, και τη σήμα κατατεθέν κορδέλα του.
Δίπλα μου, η Ματινοαυτή είχε γουρλώσει τα μάτια της, και είχε τραβήξει όλο το σεντόνι πάνω της, για να καλύψει το γυμνό της σώμα. Μετά το αρχικό της σοκ, και ενώ είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, άρχισε να με κουνάει και να φωνάζει μες στο αυτί μου, ποιος ήταν αυτός.
‘’Ο Τζίμι Χέντριξ είναι, δεν τον βλέπεις?’’ της είπα παραξενεμένος. Εν τω μεταξύ ο μαλάκας πάλι είχε πιεί. Τον είχα κόψει από τη πρώτη στιγμή που τον είδα. Είχε σκάσει με το κλασικό κόκκινο γιλέκο που θυμίζει παρέλαση, και που την εποχή που μεσουρανούσε έκανε πάταγο, και όλα τα χρυσά κοσμήματα κουδούνιζαν στο γυμνό του στήθος. Το χειρότερο όμως ήταν ότι δεν φόραγε παντελόνι, και είχε μείνει με ένα κόκκινο σλιπάκι που πάνω έγραφε ‘’Ήμουν Κ εγώ στο Woodstock’’, και μαζί με τις ψηλές μαύρες μπότες του, ήταν ένα θέαμα που θα κάνω καιρό να ξεχάσω.
Η Ματινοαυτή δεν κρατήθηκε άλλο. Άρχισε βιαστική και νευριασμένη να φοράει τα ρούχα της, και έτσι μισοντυμένη όπως ήταν άρχισε να με βρίζει, και να λέει πως είμαι τρελός. Περπατώντας στο ένα πόδι, ενώ προσπαθούσε να φορέσει το παπούτσι της, πέρασε μπροστά από το Τζίμι κρατώντας μια απόσταση και κοιτάζοντας τον σα χαζή, λες και δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ να πετάγεται από ντουλάπα, και φωνάζοντας διάφορες βρισιές που δεν θυμάμαι και πολύ καλά, άνοιξε την πόρτα και έφυγε τρέχοντας.
Όσο έβλεπα την αποχώρηση της , δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο Τζίμις είχε σταματήσει να παίζει , και ότι είχε ανάψει ένα σπίρτο προσπαθώντας να βάλει φωτιά στη κιθάρα του.
Τελευταία στιγμή τον πρόλαβα, πριν μου κάψει όλο το δωμάτιο.
‘’Πάλι τα ίδια’’ του είπα νευριασμένος και τον έπιασα από το μπράτσο για να τον σηκώσω. Εκείνος κοίταγε σαν χαμένος την κιθάρα του.
‘’Σταμάτα να πίνεις μαλάκα Τζιμάκο, και άλλη φορά, φόρα και κάνα παντελόνι. Την τρόμαξες την κοπέλα.’’ Με είχε σώσει βέβαια, άλλα δεν του το είπα για να μην το πάρει πάνω του.
Τον σήκωσα και χτυπώντας τον φιλικά στη πλάτη, τον έβαλα πάλι μέσα στην ντουλάπα, και την έκλεισα.
Γύρισα στο κρεβάτι μου, και ξανάναψα το μπάφο που έκανα μέχρι πριν λίγο, και που τώρα είχε σβήσει.
Μετά από μια ρουφηξιά, τον απομάκρυνα απ το στόμα μου, και ένιωσα τα μάτια μου να βαραίνουν. Let s call it a day που λένε και οι Αμερικάνοι.



ΤΕΛΟΣ By Camilo13