THE MAN IN BLACK

Ο Τζόνι πέταξε στο πάτωμα ότι είχε απομείνει απ το τσιγάρο , και το έσβησε με τη μαύρη του μπότα . Ένας φύλακας τον αγριοκοίταξε. Το ίδιο έκανε και ο Τζόνι, και εκεί που ήταν έτοιμος να κινηθεί προς το μέρος του φύλακα απειλητικά, τον συγκράτησε ένα μέλος απ την ορχήστρα του. Ο Τζόνι δεν ήταν από τα άτομα που μάσαγαν. Ο Bono θα έλεγε πολλά χρόνια μετά ότι κάθε άντρας είναι φλώρος συγκρινόμενος με τον Τζόνι Κας. Και είχε απόλυτο δίκιο.
Μπορεί να ήταν ο προσεγμένος τρόπος συμπεριφοράς του, το αγέλαστο του ύφος ή η μαύρη του ενδυμασία που τώρα τελευταία δεν αποχωριζόταν, που τον έκαναν να φαίνεται άτομο που δεν φοβάται κανέναν και τίποτα.
Μαύρο παντελόνι, μαύρο πουκάμισο, μαύρο σακάκι ,και μαύρα γυαλιά. Όταν ένα μέλος της δισκογραφικής του εταιρείας του είπε νευριασμένος ότι είναι σαν να πηγαίνει σε κηδεία, τότε εκείνος απάντησε ατάραχος ότι ίσως και να πηγαίνει.
Είχε περάσει πολλά τον τελευταίο καιρό. Μετά από πολύ κόπο είχε καταφέρει να σταματήσει να παίρνει αμφεταμίνες(σπίντ), ένα ναρκωτικό που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή. Και τώρα βρισκόταν στη φυλακή του Φόλσομ για να τραγουδήσει για τους φυλακισμένους, και έτσι να συνεχίσει το τουρνέ που έκανε τον τελευταίο καιρό σε φυλακές σε όλη την Αμερική προς τιμή των εγκλείστων.

Έξω ακουγόταν το πλήθος που κραύγαζε, και που σήμερα ήταν μόνο άνδρες. Ο Τζόνι βγήκε στη σκηνή και από κάτω έγινε πραγματικά πανζουρλισμός, με χειροκροτήματα και κραυγές να γεμίζουν όλη την αίθουσα του εστιατορίου ,που σήμερα για τις ανάγκες της βραδιάς είχε γίνει συναυλιακός χώρος.
Ο Τζόνυ, αφού χαιρέτησε τους έγκλειστους, ζήτησε με ήρεμο τρόπο ένα ποτήρι νερό από όποιον από τους φύλακες ακόμα του μιλούσαν όπως είπε χαρακτηριστικά. Ένας χαμογελαστός φύλακας του έδωσε ένα τσίγγινο ποτήρι με νερό μέσα από επευφημίες και γιουχαΐσματα των φυλακισμένων. Ο Τζόνυ, ήπιε λίγο από αυτό το αηδιαστικό κίτρινο υγρό που εκεί το έλεγαν νερό, έκανε μερικές γαργάρες και στη συνέχεια έβηξε.
Τότε πήρε το ποτήρι, το πέταξε στο πάτωμα, και άρχισε να το πατάει με τη σόλα του παπουτσιού του νευριασμένος. Οι φυλακισμένοι τρελάθηκαν με αυτή τη κίνηση, και όλο το πλήθος ξεσηκώθηκε και τον αποθέωσε τον . Εκείνος τότε ,ξεκίνησε να κάνει αυτό που ήξερε καλύτερα. Να τραγουδάει.

Κάπως έτσι φαντάζομαι την σκηνή στη φυλακή, με τη βοήθεια μερικών βίντεο από το YouTube, και τη φαντασία μου. Ας μιλήσω όμως λίγο για το Τζόνι Κας απ όσα ξέρω ,απ όσα μπόρεσα να βρω στο διαδίκτυο, και από την υπέροχη ταινία ‘’Walk the Line’’ .
Τα στοιχεία λοιπόν, που ακόμη και σήμερα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικής του μυθολογίας είναι τρία: η βαθιά, γεμάτη γρέντζο φωνή του, η κιθάρα που κουβαλούσε συνεχώς μαζί του, όπου κι αν πήγαινε (έλεγε ότι ένιωθε ανασφαλής χωρίς αυτήν) και φυσικά η εμμονή του στη μαυροντυμένη του εικόνα, την οποία εξήγησε στο τραγούδι του "Man in Black": «φοράω μαύρα για όλους τους φτωχούς και τους ταλαιπωρημένους που ζουν στις πιο πεινασμένες γωνιές της πόλης .Τα φοράω για τον κατάδικο που έχει πληρώσει το τίμημα της πράξης του, αλλά παραμένει στη φυλακή, θύμα των καιρών».
Για να γίνει θρύλος του αρκούσε μια κιθάρα.
Την πρωτόπιασε στα χέρια του όταν πήγε στο στρατό, στα 18 του. Τότε άρχισε να γράφει τραγούδια. Τα τραγούδια της μεγάλης φυγής: ήθελε να ξεφύγει από το Άρκανσο, τη φτώχεια και το φάντασμα του πολυαγαπημένου του νεκρού αδελφού. Όταν γύρισε στο Νότο, στο Μέμφις, έφτιαξε μια μπάντα, το Τρίο του Τενεσί.

Μες στα επόμενα δέκα χρόνια έγραψε δέκα τραγούδια που εκτινάχθηκαν αμέσως στο Τοπ 10 του Μπίλμπορντ και έβαλαν πάλι την φτωχή εργατική τάξη των ΗΠΑ και τα προβλήματά της στη στιχουργική, με τρόπο σύγχρονο και χωρίς ταμπού κάποτε και με χιούμορ.

Ήδη, από το 1955, ο Κας βαφτίζεται βασιλιάς της Κάντρι, και το Μέμφις η πόλη των Τριών Βασιλέων. Την Βασιλική Τριάδα συμπληρώνουν ο Έλβις του ροκ εν ρολ και ο Μπι Μπι Κινγκ των μπλουζ.
Το 1968 του καρφώθηκε στο νου του μια ιδέα πρωτόγνωρη όχι μόνο για τα δεδομένα του σκληρού και συντηρητικού αμερικανικού Νότου, αλλά και της εποχής γενικότερα: μια σειρά συναυλιών μέσα σε φυλακές, προς τιμήν των έγκλειστων. Αν κι ο Κας δεν καταφέρθηκε ποτέ του ευθέως εναντίον των ίδιων των ιδρυμάτων, κατηγορούσε τις σωφρονιστικές αρχές για καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων μέσα σε αυτά, περνώντας για τον εαυτό του την εικόνα «είμαι κι εγώ ένας από εσάς», παρόλο που ποτέ του δεν είχε περάσει παραπάνω από ένα μερόνυχτο πίσω από τα σίδερα.

Ο Κας ήταν εν μέρει Ινδιάνος στην καταγωγή (στις φλέβες του έτρεχε, αίμα της φυλής Τσερόκι) .Ίσως εκεί να οφείλεται εν μέρει η –έμπρακτη- συμπάθεια του Κας για τα περιθωριακά μέλη της κοινωνίας: τα Χριστούγεννα του 1982 τρεις ληστές εισέβαλαν στο σπίτι του στο Κίνγκστον της Τζαμάικα κι απαίτησαν ένα εκατομμύριο δολάρια απειλώντας ακόμη και τη ζωή του. Μετά την επιτυχημένη επέμβαση της αστυνομίας, ο Κας όχι μόνο δεν έκανε μήνυση στους φτωχούς νεαρούς, αλλά τους πρόσφερε κι ένα συμβολικό χρηματικό πόσο δηλώνοντας «όποτε έρχομαι σε επαφή με άτομα αδικημένα από την κοινωνία, δεν μπορώ παρά να πενθώ στο πλευρό τους».

Ο Τζόνι Κας πέθανε το Σεπτέμβριο του 2003. Πάνω από το νεκρικό κρεβάτι, εκμυστηρεύτηκε στην κόρη του Ροζάν «σιγά μην περιμένω εγώ το Θάνατο! Να περιμένει αυτός εμένα!»

Υπήρξε οργισμένο είδωλο, προκλητικός και φωνή λαού, πικρός και γλυκός, απελπισμένος και ζωηφόρος, χωρίς ποτέ το ένα να ακυρώσει το άλλο στα μάτια του κοινού.
Για εμένα είναι ένας Θρύλος.
R.I.P Τζόνι.

Camilo13