H πτηση 217 απο Φρανκφουρτη by farditsis

Η Ναντια φτανωντας στην Γερμανια είχε μια και μοναδική σκέψη στο μυαλό της. Ποτέ δεν πιστευε πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο σ´ εκείνη. Ο λορενς στριφογυριζε στο μυαλό της όπως μια πολύχρωμη όμορφη σβουρα, που μαγνητιζει ένα παιδικό μυαλουδακι. Το μόνο που ήθελε ήταν να τον ακούσει , να του πει πόσο της λείπει και να της έστελνε ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα. Ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα της, που για κλασματα του δευτερολέπτου σκέφτηκε να πάρει το πρώτο αεροπλάνο για Ελλαδα και να γυρίσει κοντά του. Σαν να είδε και την εικόνα αυτή μπροστά της...... Ανοιγοκλεισε τα βλεφαρα της και επέστρεψε στην πραγματικότητα. Δεν ήταν άνθρωπος της στιγμής. Δεν έκανε τρελά πράγματα. Πάντα σκεφτόταν τις κινήσεις της. Ή σχεδόν πάντα...... Τρόμαξε με την σκέψη της...... Δεν είχε σκεφτεί ποτέ έτσι γρήγορα και αυθόρμητα μετά από την τελευταία της σχέση. Μια σχέση που της είχε αφήσει μια γλυκοπικρη ανάμνηση. Που την είχε κάνει όμως να υποσχεθεί στον εαυτό της , πως ποτέ δεν θα ξαναδωθει ολοκληρωτικά σε κάποιον άντρα. Τουλάχιστον όχι πριν το καλοσκεφτει και το δουλέψει πολλές ώρες μέσα στο μυαλό της. Τώρα όμως έχει χάσει τον έλεγχο. Δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματα της. Τις σκέψεις της.......
«Ναντια, έχουν περάσει έξι μήνες και το μόνο που λέτε με τον Λορενς είναι ότι αφορά το σεξ». Η Αλεξ έβλεπε πως η φιλη της ήταν προβληματισμενη με την «σχέση» της καλύτερης της φίλης και προσπαθούσε με έμμεσο τροπο να την αφυπνίσει.«Εσυ σκεφτεσε πιο πολλά πράγματα κι εκείνος σκεφτετε μόνο την σαρκικη σας επαφή. Χωρίς συναισθήματα και χωρίς έρωτα».
«είμαι ερωτευμένη και δεν με νοιάζει τι λες εσυ». Η Ναντια με πέντε λέξεις έκοψε κάθε πιθανό σενάριο μεταπεισης από την φίλη της.
Η Αλεξανδρα από εκείνη την μέρα, δεν της ξαναμιλησε ποτέ για τις αντιρησεις που είχε σε σχέση με τον Λορενς. Μόνο μια φορά την ρώτησε αν είναι σίγουρη για αυτό που παει να κάνει και περνώντας σαν απάντηση ένα επικριτικο βλεμα της φίλης της, δεν ξαναμιλησε. Ήταν ένα χρόνο μετά την αρχή αυτής της σχέσης, όταν ο λορενς πρότεινε στην Ναντια να συζησουν στην Γερμανια!!!!! Τι κι αν εκείνη ήθελε να γυρίσει Ελλαδα? τι κι αν ήθελε να φύγει από την Γερμανια και να γυρίσει στους φίλους της και στην οικογένεια της? θα έμενε Γερμανια για εκείνον...... Για να είναι μαζί......
Η Ναντια ήταν πλέον σίγουρη ότι την αγαπούσε και ήθελε να είναι μαζί της. Ήταν τόσο ευτυχισμένη που ενοιωθε ο Λορενς όπως ακριβώς ενοιωθε και εκείνη για αυτόν. Δεν μπορούσε να δει καθαρά. Μια γυναίκα που ανατρέπει όλη της ζωή για να μπορέσει να είναι μαζί με τον άνθρωπο που ήθελε. Γιατί το ήθελε κι αυτός. Το ήθελαν και οι δυο. Μόνο που ο καθένας το ήθελε για διαφορετικό χρονικό διάστημα . Και κανείς δεν σκέφτηκε τις συνέπειες. Συνέπειες που θα άλλαζαν δραματικα την ζωή της Ναντιας........


Η πτήση 217 από Φρανκφουρτη μόλις έφτασε στο Ελ.Βενιζέλος.
Τα ματια της Αλεξανδρας γέμισαν δάκρυα. 10 χρόνια είχε να δει την φίλη της από κοντά. Δέκα χρόνια είχε να έρθει η Ναντια Ελλαδα. Δέκα χρόνια είχε απαρνηθει τους «δικούς της ανθρώπους» για να ζήσει τον έρωτα της με τον Λορενς. Έναν έρωτα που τον πρώτο χρόνο ήταν τόσο έντονος και όμορφος , όσο ένα ουράνιο τόξο μετά από μια δυνατή καλοκαιρινή καταιγίδα. Μετά όμως το ουράνιο τόξο αρχίζει και χάνει τα χρώματα του. Ξεθωριάζει..... Έτσι και ο έρωτας τους. Σιγά σιγά έχανε την μαγεία του. Ο Λορενς άρχισε να ξενυχταει και να γίνεται ολοένα και πιο απομακρος. Δεν ήταν τρυφερος και της μιλούσε απότομα. Τα τελευταία πέντε χρόνια η Ναντια ήταν σίγουρη πια ότι δεν ενοιωθε τίποτα πια για αυτόν τον άντρα. Όταν μάλιστα έμαθε και για τις τόσες ερωμενες που είχαν πάρει την θέση της στο κρεβάτι του λορενς ήταν σαν να τελείωσε η ζωή της. Είχε παρατήσει τις σπουδές της, είχε παρατήσει την Δουλεια της, τους φίλους της, την οικογένεια της για να ζήσει τον έρωτα της.
Εναν αρρωστημενο έρωτα που της είχε αλλάξει όλη της την ζωή. Που την είχε κάνει δυστυχισμενη. Της είχε αφήσει ομως μια όμορφη «κληρονομιά»..... τον μικρό Αλεξανδρο. Μπορεί οι δυο φίλες να είχαν να ειδωθουν δέκα χρόνια, η Ναντια όμως δεν σταμάτησε ποτέ να αγαπάει και να σκεφτετε την φίλη της. Ο μικρός Αλεξανδρος ήταν η σφραγίδα της αγάπης της για την Αλεξανδρα. Ήταν αυτό το πλασματακι που της έδινε ζωή τα τελευταία πέντε χρόνια. Που της έδινε δύναμη. Όταν ο Λορενς την πέταξε έξω από το Σπιτι με τον μικρό , πάλεψε μονη της για να επιβιώσει με τον γιο της. Ήταν πολύ περήφανη για να γυρίσει Ελλαδα, αποτυχημένη και προδομενη........ Και πέρασε δύσκολα χρόνια. Χρόνια εξευτελισμου και δυστυχίας........ Τώρα όμως ξαναγυρίζει στη Πατριδα. Που τόσο πολύ ήθελε.
Στο γράμμα που έστειλε στην φίλη της , εδειχνε πολύ χαρούμενη. «επιτέλους γυρίζω Ελλαδα. Θα γνωρίσεις και τον Αλεξανδρο. Έχει ακούσει τόσα για σένα που σε νοιώθει σαν μητέρα του. Ελπίζω να τον αγαπησεις κι εσυ σαν γιο σου ». Άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου. Τα ματια της Αλεξανδρας γέμισαν δάκρυα. Ο μικρός Αλεξανδρος εμφανίστηκε στην σκάλα πρώτος. Ένα χαμόγελο ζωγραφιστηκε στα χείλια της Αλεξανδρας. Χαμόγελο απροσδιοριστων συναισθημάτων.
Πίσω από τον μικρό Αλεξανδρο κατέβηκε η φίλη της. Το ψυχρό μαύρο κουτί , έκανε την Αλεξανδρα να ανατριχιασει. Δέκα χρόνια είχαν να ειδωθουν και θα την έβλεπε τώρα έτσι. Αμιλητη και κρύα.
Η Αλεξανδρα μάζεψε όλη την δύναμη της ψυχής της και εσκυψε να αποχαιρετησει την φίλη της. Την είδε για τελευταία φορά..... Ήταν το ίδιο όμορφη όπως την θυμοταν..... Σαν να διέκρινε και ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της λες και η Ναντια κατάλαβε την παρουσία της Αλεξανδρας...... Εσκυψε και έπιασε τα χέρια της. Της τα κράτησε σφιχτά στη αγκαλιά της, της ψιθυρισε δυο λόγια στο αυτί, της χαιδεψε τα μαλλιά, της χαμογέλασε για τελευταία φορά ....... «Καλο ταξίδι» της ευχηθηκε....... Σκύβει και της δίνει ένα ζεστό φιλί στα χείλια και τα δάκρυα της πέφτουν πάνω στο πρόσωπο της Ναντιας σαν σταγόνες φθινοπωρινης βροχής.......
Η Αλεξανδρα σκουπιζει τα ματιά της και γυρνάει στον πιτσιρικο πίσω της , που έβλεπε την σκηνή αλλά μες στο παιδικό του μυαλουδακι δεν μπορούσε να συλλάβει το μέγεθος του πόνου της Αλεξανδρας.
Του πιάνει το χέρι με μητρική στοργή και του χαρίζει το πιο ζεστό της χαμόγελο.
«πάμε Σπιτι μας παιδί μου».......

Eνδιαφέρον, και καλογραμμένο
Μπράβο Αντώνη. Περιμένω κ άλλα.

πολυ καλο!!μπραβο!

ti ginete ta stroumfakia ginan oloi sungrafeis ? pou einai o prokophs pou einai o skountouflis pou einai o xaxanoulis pou einai o lixoudis

fagane poli ''sofia'' me ta xronia.....

αντε πηδηξου πρωινιατικα.κανενα χαρουμενο δεν κατεβαζει η κουτρα σου?
ψυχρο μαυρο κουτι.
αντε να χαθεις και το διαβαζα με χαρα.