17 Μαρτίου 1988. Σαν σήμερα, ένας ιδιόρρυθμος καλλιτέχνης και φιγούρα της εποχής αυτοκτονεί και αφήνει πίσω του δισκογραφία, κείμενα και απόψεις ξεχωριστές. Αλλοι τον είπαν, αναρχικό. Κάποιοι τον αποκάλεσαν αλήτη και άλλοι τρελό. Εμείς, απλά ξεχωριστό.

Γράφει ο Διονύσης Δεσύλλας

Ενας ιδιότροπος Κοζανίτης που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1952. Νικόλας Ασιμόπουλος ήταν το πραγματικό του όνομα. Είπαμε, όμως, ήταν ιδιότροπος... Του άρεσε να αλλάζει τα καθιερωμένα. Ετσι, άλλαξε και το ονοματεπώνυμό του. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 πέρασε στη φιλοσοφική του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Την άφησε για να κάνει θεατρικές σπουδές. Τις παράτησε κι' αυτές...

Το 1973 εμφανίστηκε στην Αθήνα. Παρουσίαζε την παράστασή του στην Πλάκα, σε μαγαζιά που άνοιγε αυτός. Δεν πλήρωνε, όμως, τους λογαριασμούς και του έβαζαν λουκέτο. Ο Ζουγανέλης προσπάθησε να του βγάλει δίσκο. Μάταια, όμως... Ο ίδιος ο Ασιμος ηχογραφούσε τα τραγούδια του και τα πουλούσε μόνος του σε κασέτες. Ελεγε πάντα όχι στις εταιρείες. Απροσάρμοστος στα καλούπια, βλέπετε, δεν ήθελε να μπει μέσα στα κυκλώματα του εμπορίου. Σιχαινόταν οτιδήποτε είχε να κάνει μ' αυτά. Απέρριπτε προτάσεις από μαγαζιά, ενώ κάποιες φορές τσακωνόταν όταν εμφανιζόταν σε κουτούκια και μπουάτ της εποχής.

Πολυτεχνείο

Ηταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Είχε αντιπαράθεση με Κνίτες της εποχής. Αυτοί τον είπαν χαφιέ και έφυγε. Πολλές φορές τσακωνόταν είτε με Κνίτες, είτε μα ασφαλίτες. Στο εξώφυλλο της κασέτας 00001 έγραψε: «Όταν άκουσα τον Παπαδόπουλο να λέει "θα πατάξωμεν την αναρχία", αποφάσισα να γίνω η αναρχία που δεν πατάσσεται ποτέ».

Φυλακή

Τον Σεπτέμβρη του '77 συνελήφθη να πουλάει τεύχη του περιοδικού Panderma, τα οποία ήταν αφιερωμένα στη γερμανική τρομοκρατική ομάδα Baader-Mainhof. Κατηγορήθηκε για «προτροπή σε στάση και προσβολή ξένου κράτους» και μπήκε στη φυλακή για περίπου 4 μήνες. Ακόμη και εκεί είχε διαφωνίες. Τσακώθηκε με συγκρατούμενούς του, διότι τους έλεγε «εδώ περνάτε καλά». Όταν αποφυλακίστηκε, πήρε τρελόχαρτο από τον στρατό και στη συνέχεια γνώρισε τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Τη Λίλιαν, μια αναρχοφεμινίστρια. Εκαναν μαζί μια κόρη.

Εξάρχεια

Τα τραγούδια του πολλά. Το νόημά τους ξεχωριστό. Εγραφε στίχους που τα «έχωνε» στο σύστημα της εποχής. Δεν ήταν άνθρωπος που ήθελε στρογγυλοποιήσεις και φρου φρου. Όταν ήθελε να πει κάτι, το έκανε με ξεκάθαρο και ευθύ τρόπο. Ετσι ήταν ο Ασιμος...

Στα παγκάκια της πλατείας των Εξαρχείων, καθόταν με τις ώρες. Συζητούσε και εξέφραζε τις απόψεις του για τη ζωή, τους αστυνομικούς, την κοινωνία, τα τραγούδια. Κάποιοι τον είπαν αναρχικό. Αυτός, απαντούσε πάντα με ένα χαμόγελο. Ακόμη κι όταν έτρωγε ξύλο από την αστυνομία, στο τέλος κοιτούσε τα όργανα της τάξεως και χαμογελούσε.

Δισκογραφία

Το 1981 εξέδωσε βιβλίο με τους στίχους του. Ο τίτλος «Αναζητώντας Κροκανθρώπους». Ένα χρόνο αργότερα, δέχθηκε πιέσεις και τελικά υπέγραψε συμβόλαιο στη Minos. Τότε έβγαλε και τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, στο οποίο συμμετείχε και η αρχόντισσα του ελληνικού τραγουδιού, η μεγάλη Χαρούλα Αλεξίου. Το 1987 συνεργάστηκε με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Του έδωσε τραγούδια για τον δίσκο «Χαιρετίσματα».

Το τέλος

Το 1987 κατηγορήθηκε άδικα για το βιασμό μίας κοπέλας και οδηγήθηκε για λίγο στο ψυχιατρείο. Ένα χρόνο μετά, ο Ασιμος έβαλε τέλος... Κρεμάστηκε στο σπίτι του, στα 39 του χρόνια. Κάποιοι είπαν ότι δεν άντεξε τον χλευασμό από παλιούς φίλους. Κάποιοι άλλοι είπαν «ο Ασιμος θα αυτοκτονούσε. Το ήθελε, ήταν επιθυμία του κάποια στιγμή να φύγει έτσι.». Αλλοι μίλησαν για τύψεις που δεν ξεπεράστηκαν ποτέ. Ποιος ξέρει άραγε.