Δυο πράγματα μου κάναν πάντα εντύπωση στις εκλογές. Το ένα είναι οι αυλές των σχολείων. Αυτές οι αυλές οι οποίες σε φέρνουνε πολλά χρόνια πίσω. Εποχές που περίμενες ένα μαγικό κουδουνάκι για να βγεις έξω και να εκτονώσεις την συσσωρευμένη ενέργεια που κρατούσες για 45 λεπτά στο μάθημα.. Πλέον περπατάς αυτή την αυλή που σου φαίνεται παραδόξως μικρή και στη θέση του γυαλάκια συμμαθητή που όλοι πειράζαν , στη θέση της όμορφης συμμαθήτριας που γλυκοκοίταζες σε κάθε διάλλειμα , στην θέση μιας ταλαιπωρημένης μπάλας, βλέπεις ξυρισμένους αστυνομικούς να βολτάρουνε με κοντομάνικα μπλουζάκια και γυαλιά terminator, παρατρεχάμενα κομματόσκυλα να αράζουν τα μισά τους κωλομέρια στις σχολικές καρέκλες με παράσημο ένα ή και περισσότερα αυτοκόλλητα κάποιου συνδυασμού κολλημένα περήφανα στο στήθος, και ταλαιπωρημένους ψηφοφόρους που αναρωτιούνται ακόμα αν κάναν καλά που σηκώθηκαν από τον καναπέ τους κυριακάτικα με ντάλα τον ήλιο για να πάνε να ψηφίσουνε.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα καλείσαι να εκτονωθείς και ας είσαι ενήλικας, μέσω της κάλπης. Αλλά και πάλι όπως όταν ήσουν μικρός , αυτά τα 10λεπτα διαλείμματα δεν σου φτάνανε, έτσι και τώρα που μεγάλωσες , αυτή η εκτόνωση που σου προσφέρουν ‘’οι μεγάλοι’’ δεν φτάνει . Ψηφίζεις για 3 λεπτά μέσα σε ένα μπλε παραβάν που δεν κρύβει ούτε καν τα πόδια σου (τι ξεδιαντροπιά) περιμένεις μετά να πάρεις πίσω την ταυτότητα με την πιο αποτυχημένη φωτογραφία σου ever,(well done άσχετε φωτογράφε συνοικιακού φωτογραφείου, πόσο χαίρομαι που έκλεισες λόγω τεχνολογίας, και selfie) κοιτάς τους ντυμένους τοίχους με διάφορες ζωγραφιές παιδιών, που πρέπει να χουν τουλάχιστον σύνδρομο down για να ζωγραφίζουν τόσο άτεχνα (εντάξει το παράκανα, τα παιδιά με σύνδρομο down είμαι σίγουρος ότι ζωγραφίζουν καλύτερα) και μετά πάλι πίσω στη ρουτίνα μας.
Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση είναι οι εφορευτικές επιτροπές. Πόσο μεγάλη διαφορετικότητα υπάρχει σε αυτές τις επιτροπές, αλλά και πόση καλή διάθεση .Σχεδόν όλοι έχουν καταραστεί όταν τους ήρθε η πρόσκληση να παραβρεθούν σε εφορευτική επιτροπή. Το να ξυπνήσεις στις 6 το πρωί και να ξέρεις ότι θα τελειώσεις τουλάχιστον μετά από 15 ώρες, μια αργή Κυριακή που θα έπρεπε να κάθεσαι βουλιαγμένος σε μια πολυθρόνα κάνοντας ζάπινγκ δεν είναι και ότι καλύτερο. Αλλά πανάθεμα με, πάντα όταν μπαίνω στην αίθουσα τα θετικά vibes που λένε και στο χωριό μου με κατακλύζουν. Ένα καλαμπουράκι θα ακουστεί, ένα γελάκι, και όλα αυτά ανάμεσα σε άτομα που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους και που αυτό από μόνο του μου αρέσει σαν εικόνα. Ένας καραφλομαλλιάς ροκαμπιλάς ξεχασμένος από μια άλλη εποχή θα στρίβει ένα τσιγάρο και θα επεξεργάζεται όλους τους ψηφοφόρους, ένας παππούλης κοτσονάτος με μουστάκι και καθώς πρέπει ,που νιώθει χρέος να διεκπεραιώσει αυτή την ‘’ιερή’’ αποστολή που του ανατέθηκε και μια κλαρινονύφη με βάψιμο και ντύσιμο για Όσκαρ, και ένα κινητό στο χέρι για να φεισμπουκάρει κάθε τι αδιάφορο. Και παρόλη την διαφορετικότητα υπάρχει ένα δέσιμο που θα διαρκέσει μονάχα μια ημέρα, και που οφείλεται κυρίως στο κοινό εχθρό που είναι η αγγαρεία που τους έτυχε.
Μήπως είναι όμως και για μας τους ψηφοφόρους μια αγγαρεία που μας έτυχε ? Αλλάζει τίποτα με τις εκλογές? Αυτές οι ερωτήσεις όμως είναι για κάποιο σοβαρό άρθρο, , από κάποιο σοβαρό δημοσιογράφο σε κάποια σοβαρή εφημερίδα ή blog. Και επειδή με αυτά τα ερωτήματα που κάνω και απευθύνονται στον υπολογιστή μου, νιώθω λίγο σαν την Κάρυ Μπράντσο από το sex and the city , σας αφήνω με μια ωραία σκέψη που διάβασα από την ιστοσελίδα sombrero.gr, και που ήταν και αφορμή για να γράψω αυτό το κειμενάκι:

‘’Το πιο ωραίο κομμάτι των εκλογών είναι που βλέπεις ξανά την αυλή του σχολείου στην οποία έβαλες τα πρώτα μεγάλα γκολ της... καριέρας σου’’