Κάθε φορά που κοίταζε τον Ορέστη, ένιωθε ευλογημένη. Ήταν ο άντρας που την έκανε να ξαναπιστέψει στον έρωτα, να νιώσει ότι θέλει να κάνει οικογένεια και να μοιραστεί κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία.
Στην αγκαλιά του ξεχνούσε όσα τη φόβιζαν και την είχαν πονέσει στο παρελθόν και δεν ήταν λίγα. Μέχρι να τον γνωρίσει η ζωή της έμοιαζε με διαδρομή σε τρενάκι δρόμου.
Από την πρώτη στιγμή όμως , ένιωσε με τον Ορέστη ένα αίσθημα ασφάλειας που δεν το άλλαζε με τίποτα πάνω στην Γη. Αυτός ο άνδρας ήταν δικός της. Το ήξερε από την αρχή που διασταυρώθηκαν οι ματιές τους.
Ακόμη και όταν της έκανε πρόταση γάμου, ήταν σαν να την περίμενε από την ημέρα που γεννήθηκε. Αυτή η νέα σελίδα στην ζωή της θα την οδηγούσε στη λύτρωση και αυτό δεν το χαράμιζε με τίποτα στον κόσμο.
Πώς μπορείς άλλωστε να αμφισβητήσεις τα ολοφάνερα και αυτονόητα; Πώς μπορείς να προσπεράσεις μια πόρτα που οδηγεί στον παράδεισο όταν για χρόνια ολόκληρα είσαι εγκλωβισμένος στην κόλαση;
Η Λήδα σηκώθηκε αποφασιστικά από την μπαμπού πολυθρόνα όπου είχε βυθιστεί στις σκέψεις της, πήγε κοντά του και του ψιθύρισε με μια χροιά ηδονική “αγκάλιασε με Ορέστη”.
Εκείνος δεν έχασε ούτε λεπτό. Την έκλεισε στην αγκαλιά του και άρχισε να την φιλάει παθιασμένα. Της έβγαλε την μικροσκοπική σατέν ρόμπα και εξερεύνησε κάθε γωνιά του κορμιού της που φλέγονταν από επιθυμία.
Ο έρωτας τους ήταν φωτιά. Κάθε φορά που τον ένιωθε μέσα της, αισθανόταν γεμάτη. Σαν να υπήρχε μόνο για εκείνον...
Τα βογκητά της την στιγμή της ολοκλήρωσης έμοιαζαν με μουσική από ραδιόφωνο που κάποιος είχε ξεχάσει ανοιχτό.. Η Λήδα και ο Ορέστης έμειναν αγκαλιασμένοι για ώρα.