αντιγραφω γραμμα που εστειλε ενας συνανθρωπος στο pyles.tv

είμαι ο Σπύρος Κ. και είμαι 37 ετών. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2010, είχα μία ζωή που η κοπέλα μου την έλεγε μέτρια. Είχαμε μία "μέτρια" δουλειά, ένα "μέτριο" μισθό", ένα "μέτριο" σπίτι, μία "μέτρια" διασκέδαση, όπως γκρίνιαζε συνήθως...

Ήμουν μηχανικός σε συνεργείο αυτοκινήτων συμβεβλημένο με μεγάλη αντιπροσωπεία και αγαπούσα πολύ τη δουλεία μου παρά τη "μουτζούρα"! Αφού ζούσαμε 4 χρόνια μαζί, το κορίτσι μου τον Ιούλιο έμεινε έγκυος και έτσι είπα να το πάρω επιτέλους με παπά και με κουμπάρο. Είχαμε στρώσει έτσι τα οικονομικά μας που με σωστό κουμάντο θα τα καταφερναμε. Μόνο που ξεχάσαμε να ρωτήσουμε το ΔΝΤ, αν συμφωνεί!

Στις αρχές Σεπτεμβρίου, λοιπόν, το συνεργείο που δούλευα μας ανακοίνωσε ότι σταματάει την συνεργασία με την μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία και έπρεπε να προχωρήσει σε περικοπές. Ετσι, απολύθηκα! Χωρίς να με προειδοποιήσουν, μου είπαν ότι λόγω οικονομικής κρίσης, πρέπει να φύγω. Όλη μου η ζωή γκρεμίστηκε.

Τώρα είμαι άνεργος 6 μήνες, η γυναίκα μου είναι 8 μηνών έγκυος, αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε στο σπίτι των γονιών της για να γλιτώσουμε τα έξοδα του ενοικίου και από μέρα σε μέρα θα γίνουμε γονείς. Θα ζήσουμε υποτίθεται την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μας αλλά και οι δυο είμαστε όλη μέρα μέσα στη θλίψη.

Μας συντηρούν οι οικογένειές μας από αυτά που δεν έχουν και εκείνες, η γυναίκα μου συνεχίζει μέχρι και σήμερα να δουλεύει 8ωρα όρθια -είναι υπάλληλος σε κατάστημα καλυντικών- και εγώ νιώθω ξεφτίλας άντρας, που δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα σε κανέναν. Ντρέπομαι να δω το γιο μου που θα γεννηθεί, γιατί νομίζω ότι θα με φτύσει και θα μου πει "ωραίος πατερας είσαι, τι με γέννησες να κανω εδώ πέρα".

Είμαι τόσο θυμωμένος που φοβαμαι τη στιγμή που δεν θα συγκρατησω το θυμό μου. Μερικές φορές νιωθω ικανός να κανω τοσο μεγαλο κακό σε αυτούς που μου έκαναν κακό, που ντρέπομαι. Ομως δεν μπορώ να το κοντρολάρω. Είναι σαν να έχει μπει μέσα μου ενα θηρίο και είναι θέμα ημερών να ορμήξει και να τους φάει όλους.